Σε μια κοινωνία όπου έχει καταργηθεί η περιπέτεια η μόνη περιπέτεια που μένει είναι η κατάργηση αυτής της κοινωνίας…
Δυόμισι χρόνια μετά τα Δεκεμβριανά του 2008, ερχόμαστε να αντικαταστήσουμε το σύνθημα της “εκδίκησης”, με την επιλογή της διεκδίκησης. Από την πλευρά μας, δεν διεκδικούμε τίποτα λιγότερο από τα πάντα. Στην λύση της “αναδιάρθρωσης του χρέους” που θέλουν για εμάς, εμείς επιλέγουμε την αναδιάρθρωση του κόσμου όπου ζούμε, την αναδιάρθρωση της ζωής μας, διότι αυτό που τελικά χρεοκόπησε, δεν είναι μόνο τα νούμερα και οι εξισώσεις που εμφανίζονται σε σχεδιαγράμματα που δεν έχουν απολύτως τίποτα να προσφέρουν στις ζωές μας: χρεοκόπησαν οι αξίες μας και η ιδιότητα του να είμαστε άνθρωποι και πολίτες.
″ Θέλουμε μια πραγματική δημοκρατία. Ή, καλύτερα: θέλουμε (πραγματική) δημοκρατία, διότι σήμερα έχουμε ολιγαρχία…″
Ποιοι είναι αυτοί οι 300, 500, 1000 αντιπρόσωποι (της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας) που θέλουν να αποφασίζουν για τις ζωές μας και να μιλούν στο όνομα μας; Και ποιοι είμαστε εμείς που σας μιλάμε; Νομίζετε ότι θέλουμε να αλλάξουμε την ανθρωπότητα; Όχι, θέλουμε κάτι απείρως πιο μετριοπαθές: να αλλάξει η ίδια η ανθρωπότητα τον εαυτό της, όπως το έχει ήδη κάνει δυο-τρεις φορές στην ιστορία. Δεν χρειαζόμαστε κανέναν πέρα από τη συλλογική δημιουργικότητα μας για να φτάσουμε σε μια κοινωνία (άμεσης) δημοκρατίας, ισοπολιτείας, ελευθερίας, αλληλεγγύης και ρητής αυτοθέσμισης. Δεν χρειαζόμαστε ούτε κόμματα, ούτε ομάδες, ούτε ευαγγέλια, ούτε ιδεολογίες που μας χωρίζουν: δεν χρειάζεται να ξέρουμε που ΘΑ ΠΑΜΕ, αλλά (να βρούμε) που ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΜΕ, ένα κοινό πρόταγμα, πρόταγμα δημοκρατίας.
″Ο θρίαμβος των όπλων οδηγεί πάντοτε σε πικρή ήττα των ανθρώπων″
–Raoul Vaneigem
Η επαναστατική προοπτική είναι μπροστά μας. Με τον όρο επανάσταση δεν εννοούμε τα ποτάμια αίματος και τον ένοπλο αγώνα, ούτε την αποθέωση της βίας ως αυτοσκοπό.Αντιθέτως, εννοούμε τη συνειδητή αλλαγή των θεσμών της κοινωνίας, από την ίδια την κοινωνία, όταν αυτή κρίνει ότι οι υπάρχοντες θεσμοί δεν εξυπηρετούν την ευημερία της. Όσοι αυτές τις ημέρες συγκεντρώνονται στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας μας αμφισβητώντας (συνειδητά ή ασυνείδητα) το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας και τη συνολική μορφή που έχει η ζωή μας μέσα στον καπιταλιστικό κόσμο, ψηλαφίζουν τη δυνατότητα μιας μεγαλειώδους επαναστατικής προοπτικής. Η συγκρότηση των δημοκρατικών συνελεύσεων αποτελεί αναγκαία, όχι όμως ικανή, συνθήκη για το ξεπέρασμα του παλιού κόσμου: προϋποθέτει και την ολική ρήξη με την κοινοβουλευτική και την οικονομική ολιγαρχία, διαμέσου της απονομιμοποίησης της κυβέρνησης και της γενικευμένης παράλυσης της οικονομικής διαδικασίας, μέσα από “άγριες” (για την οικονομική ευημερία των αφεντικών) γενικές απεργίες διαρκείας. Κηρύσσοντας παράνομη την κυβέρνηση, οι δημοκρατικές συνελεύσεις των πολιτών θα βάλουν οριστικά και αμετάκλητα την ταφόπλακα στο σημερινό πολιτικό σύστημα της διαμεσολάβησης. Ταυτόχρονα, αυτή η διαδικασία θα αποτελέσει και την απάντηση στο επιτακτικό ερώτημα που θέτουν τα κύματα των εξεγερμένων που σαρώνουν τον καπιταλιστικό κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες: μπορούμε και μόνοι μας να αποφασίζουμε για τις ζωές μας…
Η αμφισβήτηση του παλιού κόσμου διέπεται από το σπέρμα ενός νέου κόσμου που θα εμπνέεται από τα πιο μεγάλα μας όνειρα. Αυτός ο νέος κόσμος θα επαναφέρει τηνπολιτική στο πεδίο που πραγματικά ανήκει: στα χέρια των πολιτών. Αυτό δεν μπορεί να ταυτιστεί σε καμία περίπτωση με αυτό που αποκαλούμε σήμερα “πολιτική”, όπου κυριαρχούν τα κόμματα, οι “αντιπρόσωποι” και τα ΜΜΕ με μοναδικό σκοπό να εμποδίζουν τους ανθρώπους να ασχολούνται με αυτό που πραγματικά τους αφορά. Αντιθέτως, η πραγματική πολιτική εμφανίζεται όταν οι άνθρωποι τολμούν να σκεφτούν, να οραματιστούν, να φανταστούν άλλα νοήματα, άλλους θεσμούς, νέες ιδέες που δεν υπήρξαν ποτέ πριν και να πουν: «ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;»
Οι αποφάσεις λαμβάνονται ΑΠΟ το σύνολο και όχι (απλά) ΓΙΑ το σύνολο…
Ο Etienne de la Boetie μας έλεγε: «Αποφασίστε να μην είστε δούλοι και είστε ήδη ελεύθεροι». Η αληθινή κατάργηση της δουλείας, θα συνεπάγεται τη δημιουργία ενός πεδίου ισότιμης συμμετοχής όλων των ανθρώπων στη λήψη και την εκτέλεση των αποφάσεων, αποτελώντας ταυτόχρονα το τέλος της αντιπροσώπευσης και της διαμεσολάβησης μεταξύ των ανθρώπων. Εφόσον οι πολιτικές αποφάσεις έχουν επιπτώσεις σε όλους πρέπει να λαμβάνονται από όλους· εφόσον οι νόμοι ισχύουν για όλους πρέπει να διαμορφώνονται και να ψηφίζονται από όλους. Διότι, η εξουσία δεν είναι υπόθεση των πολιτικών αλλά των πολιτών, δεν είναι ιδιοκτησία προσώπων ή ομάδων ή κομμάτων, αλλά ασκείται και οφείλει να ασκείται από όλους τους πολίτες.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, οφείλουμε να δουλέψουμε όλοι μαζί, πέρα από κόμματα, ιδεολογίες, ομάδες και θρησκείες για το «εμείς». Ένα «εμείς», που δεν θα συνθλίβει το άτομο, το «εγώ», αλλά θα το εμπεριέχει…
από την κοινοβουλευτική ολιγαρχία στην (άμεση) δημοκρατία & την κοινωνική αυτοκυβέρνηση.
Kαμιά επαναδιαπραγμάτευση του χρέους επαναδιαπραγμάτευση της πραγματικότητας,
κάτω η τυραννία της κατάθλιψης και της απάθειας,
άμεση δημοκρατία ενάντια σε κάθε ολιγαρχία,
συνελεύσεις πολιτών ΠΑΝΤΟΥ και για ΠΑΝΤΑ,
όλοι και όλες στους δρόμους και στις πλατείες.
Eκκεντρική υποτροπή διαρκούς αμφισβήτησης.
Χαοτικος Ρομαντισμος 